Groningen

Onlangs was ik op een bijeenkomst van Platform Zelfgroep Groningen om te vertellen over mijn ervaringen als vrouw in de gemeentepolitiek. In de uitnodiging stond het volgende: “in politieke partijen en in de politieke besluitvormingsorganen zijn vrouwen ondervertegenwoordigd.

 

Hoewel daarin verbetering komt, hebben ze in de politieke besluitvorming op landelijk, provinciaal en gemeentelijk niveau nauwelijks een vinger in de pap. Dit geldt in het bijzonder voor allochtone vrouwen. Hun instroom en deelname in de politiek is minimaal.”

Ik vertelde op die bijeenkomst dat ik, toen ik als 18-jarig meisje actief werd voor de SP, welgeteld één keer gedacht heb dat een jong meisje zijn een nadeel was. Dat was toen ik de opdracht kreeg leiding te geven aan oude, grijze mannen en dacht dat deze mannen me toch niet serieus zouden nemen. Die gedachte was echter nergens op gebaseerd. Ik praatte het mezelf aan, want ik heb nog nooit bij de SP reden gehad te denken dat ik als meisje niet serieus genomen werd. Onze fractie bestaat nota bene uit drie vrouwen en één man. Het is niet zo raar echter dat meisjes dit beeld van zichzelf hebben.

De meest recente man-vrouw discussie vond de afgelopen weken plaats naar aanleiding van een speelgoedgids van Bart Smit waar meisjes stonden afgebeeld met allerlei huishoudelijk apparatuur met een kreet ‘zo goed als mama, dat wil jij toch ook!’. Dat impliceert dat mama geen carrièrevrouw is, maar mama vooral het huishouden doet en hun dochters voorbestemd zijn in mama’s stofzuigende voetsporen te treden. Of dat mama uitgeblust na haar werkdag ook nog even de stofzuiger ter hand moet nemen. Want blijkbaar doet papa dat niet.

Er ontwikkelde zich een discussie, in de krant, op internetfora en in de kroeg, met verschillende argumenten waarom er over advertentie niet zo moeilijk gedaan moet worden. Het eerste argument heeft geen betrekking op de man-vrouw verhouding maar op de rol van bedrijven in een maatschappelijke discussie. Het argument dat Bart Smit slechts producten wil verkopen en ze daarbij niet stil hoeven te staan bij maatschappelijke fenomenen is echter een heel raar argument.

De rol van bedrijven lijkt tegenwoordig slechts te zijn dat ze geld moeten verdienen en daardoor zorgen voor werkgelegenheid. Dat is goed voor onze maatschappij, zo vervullen bedrijven een essentiële rol. Het is echter ook te kort door de bocht: als aan de andere kant diezelfde bedrijven de maatschappij beschadigen door slechte producten aan te bieden of slechte reclame te maken waarom kunnen we ze daar dan niet op aanspreken? Bedrijven zijn onderdeel van onze maatschappij, ze staan er niet los van en ze staan er zeker niet boven. Geld verdienen ontslaat bedrijven dus ook niet van de plicht moreel zo goed mogelijk te handelen. Als Bart Smit nep chemische wapens zou verkopen om oorlogje mee te spelen, zijn de reacties dan hetzelfde?

Pim Fortuijn zei ooit tegen Wouke van Scherrenburg: ‘Ach mens, ga koken!' toen zij hem irriteerde. Een recente foto van Angela Merkel die de onderhandelingen van een nieuw kabinet tegemoet gaat laat haar zien met achter zich voornamelijk oude grijze mannen. Vrouwen verdienen stelselmatig minder dan mannen en er zijn nog altijd veel minder topvrouwen dan mannen. Het tweede argument in de speelgoedfolderdiscussie is dat jonge meisjes zich later echt niet laten leiden door een speelgoedfolder. Als deze meisjes ouder zijn, zien ze vanzelf in dat ze ook meer kunnen dan poetsen en strijken. Dat kan zo zijn maar zo’n folder staat niet op zichzelf. Het staat in een lijn van ál die discussies, waar vrouwen nooit echt goed wegkomen.

Zolang de PvdA nog denkt dat hun lijst voor de Tweede Kamer moet bestaan uit afgewisseld een man en een vrouw, zolang ik naar bijeenkomsten moet over vrouwen in de politiek, zolang bedrijven alleen jonge meisjes speelgoedstofzuigers willen aansmeren moeten we deze (behoorlijk uitgekauwde!) discussie dan maar blijven voeren. Want emancipatie is pas echt klaar als het geen issue meer is of ik grijs en man ben of 18 en vrouw.