h

Groningse trots en Amsterdamse arrogantie

28 februari 2017

Groningse trots en Amsterdamse arrogantie

Twee jaar geleden verhuisde ik van Groningen naar Amsterdam. Allebei prachtige steden, met inwoners die beiden claimen in de beste stad van Nederland te wonen. Maar Groningers moeten wel beduidend harder knokken om die terechte trots ook hoorbaar te maken voor de rest van Nederland.

Ik hou van beide steden. In de zomer langs de grachten van Amsterdam fietsen is prachtig. Maar de hechte vriendschappen en goede herinneringen die ik in Groningen heb opgebouwd laat je niet zomaar achter.

Die claim dat “mijn stad de beste is” snap ik dus best. Het grootste verschil is echter hoe er naar de verschillende steden wordt gekeken door de ander. Toen Sinterklaas in Groningen aankwam (onder andere in het dorpje Schuddemaweer), deden ze er enkele dagen over om met de trein aan te komen. Superver weg. Eigenlijk zo’n beetje buiten de bewoonde wereld.

Als ik mijn nieuwe Amsterdamse vrienden vertelde over de aardbevingen in Groningen, wisten ze daar verrassend weinig, of zelfs helemaal niets van. Het zou toch zo erg niet zijn, is de gedachte. Het besef dat de gevolgen in Groningen dramatisch zijn begint pas nu een beetje door te dringen. Toch zijn de enige partijen die de gaswinning naar een veilig niveau willen de SP, GroenLinks en de Partij voor de Dieren.

In 61% van de gevallen dat er een 112 melding is gedaan in Groningen, zijn de hulpdiensten niet snel genoeg ter plekke. En in plaats van dat hier iets aan gedaan wordt, zegt dit kabinet van PvdA en VVD: zak er maar in. Het kost teveel capaciteit en geld om de norm wel te halen dus we moeten de norm voor aanrijtijden maar oprekken.

Het verschil tussen Amsterdam (of de Randstad) en Groningen zit niet in hoe inwoners trots zijn op hun eigen stad, maar wel dat Groningers lang niet zo veel gehoord worden. Als andere politieke partijen geen oog hebben voor wat er zich achter Utrecht afspeelt, knokken ook wij graag nog iets harder.

Ik ga regelmatig terug naar Groningen. En ik twijfel niet graag aan Sinterklaas, maar die treinreis blijkt gewoon in 2 uur te kunnen. Morgen mag ik weer, als kandidaat-Kamerlid een debat doen. Het voelt altijd weer een beetje als thuiskomen. En met trots vertel ik in Amsterdam dat ik uit Groningen kom. Wat Groningse trots verspreiden in het land kan immers geen kwaad. Samen knokken om wel gehoord te worden ook niet.

U bent hier